وه که جدا نمی شود عشق تو از خیال من
تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

ناله ی زیر و زار من زارترست هر زمان
بس که به حجر می دهد عشق تو گوش مال من

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو

دست نمای خلق شد قامت چون هلال من

پرتوی نور روی تو هر نفسی به هر کسی
می رسد و نمی رسد نوبت اتصال من

خاطر تو به خون من رقبت گر چنین کند
هم به مراد دل رسد خاطر بد سگال من

دیده زبان حال من بر تو گشاد رحم کن
چون که اثر نمی کند در تو زبان قال من

بر گذری و ننگری باز گذر که بگذرد

فقر من و غنای تو،جور تو احتمام من

چرخ شنید ناله ام گفت منال سعدیا

کآه تو تیره می کند آینه ی جمال من